Krivošijani sve do 1882. godine nisu priznavali ničiju vlast, niti su ikom odgovarali za svoj rad osim svome plemenu. Nisu priznavali ničije zakone osim svog međusobnog dogovora. Porez nikome nisu plaćali, niti ičiju vijsku služili.
Krivošije, geografski mali prostor, bile su slabo nastanjene sa svega 700 do 800 ratnika. Ipak su bile čuvene u celom svetu. Naročito ih je proslavila 1869. godina kada su ustali protiv austrougarske Monarhije.
Bečka vlada je htela da ih podjarmi kao i ostale narode koji su živeli pod njenom vlašću. Da ih primora da poštuju njene zakone, da im oduzme oružje i da mladiće uzme u soldate da služe vojsku. Krivošijani su odlučno rekli „ne damo oružje ni mladiće da služe neprijatelju srpskog naroda“. Bečka vlada je primenila silu i poslala vojsku da pokori tu šaku gorštaka koji se ne pokoravaju njenim zakonima. Krivošijani su se tome nadali, te kao dobri i prekaljeni ratnici, a uz to i dobri poznavaoci terena dočekali su austrougarsku vojsku, naneli joj velike gubitke i naterali je na bekstvo. To se ponovilo tri puta i svaki put Austrougari su bežali niz Risanske strane.
Bečka vlada je, plašeći se opšteg ustanka porobljenih naroda, poslala generala Rodića da u ime Bečke vlade potpiše mir koji budu diktirali Krivošijani. Mir je potpisan u januaru 1870. godine u selu Knežlac u Krivošije od strane pet predstavnika Krivošijskih ustanika od kojih su tri bili Samardžići, a ispred Bečke vlade general Rodić.
Ovim ugovorom o miru Bečka vlada se obavezala da ne dira u nasledne običaje Krivošijana, te da im namiri svu štetu koju im je načinila austrougarska vojska. Ovim ugovorom o miru poljuljan je ugled austrougarske i njene vlade u svetu. Zato je Bečka vlada čekala momenat kada da pogazi ugovor i da se osveti Krivošijanima, što je i učinila 1881. godine. Ponovo je preduzela ofanzivu sa mnogo više vojske.
Krivošijani su se ponovo latili oružja i borbe su trajale od novembra 1881. do maja 1882. kada su ustanici bili primorani da napuste svoje domove i da se povuku na teritoriju Crne Gore.
Tada Bečka vlada proglasi amnestiju. Jedan veći broj Krivošijana se vratio u Krivošije, a jedan broj je ostao u Crnoj Gori. Ko je ostao u Crnoj Gori dobio je od kralja Nikole posede u okolini Nikšića, pošto je Nikšić oslobođen od Turaka 1877. godine. Ustanici iz Krivošija su naseljeni u Rudine, Riđane i Kuside sve u okolini Nikšića. Najveći broj Samardžića naselio se u selo Kuside. Tu se naselio i moj prađed Pejo Dragišin Samardžić.
Najtačniji podaci o tom dobu mogli su se naći u Crkvi. Međutim u toku drugog svetskog rata crkvena arhiva iz sela Dragalj je spaljena. Zato se Vojin Samardžić (čije podatke koristim) opredelio za razgovor sa starim ljudima i uglavnom se njihovi iskazi podudaraju.
Vojin predpostavlja da su najtačniji iskazi Sima Savova „Maškovića“ Samardžića. To je onaj Simo „Bijeli“ koji je 1869. godine prvi ispalio pušku na austrougarske žandare i koji je učestvovao u potpisivanju mira u Kneževcu sa generalnom Rodićem januara 1870.
Da je Krivošijski ustanak bio priznat od ondašnjih kneževina Crne Gore, Srbije i Rusije vidi se po tome što je veliki broj ustanika bio odlikovan od ovih vlada, kako za vreme prvog ustanka 1869. tako i između dva ustanka, kao i za vreme drugog ustanka 1881/82. Za sve učesnike ustanka koji su ostali da žive u Crnoj Gori posle 1882. godine bila je dodeljena nacionalna penzija. Na dan 100 godišnjice ustanka otkriven je spomenik 17. avgusta 1969. u Crkvicama.
Samardžići su u toku narodno oslobodilačke borbe 1941-1945 godine dali skroman doprinos, što svedoče natpisi na spomenicima i spomen obeležjima. Na spomenik na Savini kod Herceg Novog što boraca, a što žrtava fašističkog terora upisano je 26 imena Samardžić, više nego ijedne porodice u tom kraju.
Predrag Samardžić 